Waarom klimster Kirstie Ennis op slechts 200 meter van de Everest-top al terugkeerde

Kirstie Ennis is een bijzonder persoon, bekend om haar buitengewone prestaties als veteraan, atlete en humanitair. Haar ambitieuze persoonlijkheid en vechtlust pushen haar constant verder en inspireren tegelijkertijd ook miljoenen andere mensen. Haar laatste doel was de Mount Everest beklimmen, een mijlpaal in de bergsport.

Ondanks het feit dat er een been bij haar is geamputeerd, stopt Kirstie niet met bewegen en geeft ze nooit op, maar de dingen lopen niet altijd zoals gepland...

Na 43 dagen bezig te zijn geweest met het beklimmen van een van de grootste bergen ter wereld werd de 28-jarige gedwongen om rechtsomkeer te maken en de beklimming af te blazen, en dat toen ze op ongeveer 200 meter van de top was.

Zowel het gebrek aan uitrusting als de overweldigende hoeveelheid mensen die in de buurt van de top aanwezig waren, deden Ennis haar kansen heroverwegen. De omstandigheden waren ook niet ideaal, waardoor sommige klimmers moeilijkheden ondervonden bij het bereiken van de top. Ennis was er dichtbij maar nam de juiste, maar pijnlijke beslissing om het avontuur af te blazen.

"Het voelde nooit echt goed voor mij om bergbeklimmer genoemd te worden. Ik heb het gevoel dat dat een erg prestigieuze titel is omdat het iets is waarvoor zoveel mensen ongelooflijk hard werken. En wat ik deze keer op Everest zag, waren geen bergbeklimmers" aldus Ennis tegen NPR.

Mount Everest, gelegen in de Himalaya, is de hoogste piek ter wereld en een iconisch symbool van avontuur en menselijk uithoudingsvermogen. Met een hoogte van 8848,86 meter trekt Everest klimmers van over de hele wereld aan die deze formidabele top willen bedwingen.

Het beklimmingsseizoen voor de Everest vindt meestal plaats in de lente- en herfstmaanden, waarin bergbeklimmers te maken krijgen met extreme weersomstandigheden, verraderlijk terrein en lage zuurstofniveaus in de zogenaamde "Death Zone" boven de 8.000 meter.

"Dit keer zou het nergens op slaan om verder te gaan... Ik ben er trots op dat ik mijn team op de eerste plaats kon zetten, maar ook mijn eigen veiligheid. En toen ik omhoog keek, stond ik op de South Summit, en toen ik omhoog keek naar de lijn die naar de top ging, realiseerde ik me dat dit het niet waard was", zo sprak Ennis tijdens een NPR-interview.

"Als er iets mis zou gaan met mijn prothese had ik niet het juiste team bij me en er waren letterlijk honderden mensen voor me en onder me... Het zou me nog altijd 24 uur kosten om beneden te komen", voegde Ennis eraan toe.

Ennis is geboren op 23 februari 1991 in Homestead, Florida. Ze groeide op in een familie met een sterke militaire achtergrond, die haar een diep gevoel van patriottisme en dienstbaarheid bijbracht.

Ennis ging op 17-jarige leeftijd bij het Korps Mariniers van de Verenigde Staten en diende als boordschutter en boordwerktuigkundige. Haar leven nam echter een dramatische wending tijdens haar tweede uitzending naar Afghanistan in juni 2012 toen de CH-53D-helikopter waar ze inzat neerstortte tijdens een gevechtsmissie.

Aan het ongeluk hield ze verwoestende verwondingen over, waaronder hersenletsel, een verbrijzelde kaak, een gebroken nek, ingeklapte longen en ernstige schade aan haar linkerbeen.

Ondanks deze ingrijpende verwondingen weigerde Ennis zich door tegenslag te laten definiëren. Ze onderging talloze operaties en uitputtende revalidaties om haar kracht en mobiliteit terug te krijgen.

Na meerdere pogingen om haar been te redden nam ze in 2015 de moeilijke beslissing om het te laten amputeren.

Ennis ontdekte een passie voor sport en atletiek. Door zich hier volledig op te storten, werd ze uiteindelijk paralympisch atlete.

Ennis blonk uit in verschillende sporten, waaronder snowboarden, bergbeklimmen, fietsen en bergbeklimmen. Ze deed mee aan verschillende aangepaste sportevenementen en vestigde records, waaronder het beklimmen van de Kilimanjaro. Wat is het volgende voor Ennis? Misschien toch een tweede poging op de Everest?