Vinnie Jones, de smerigste (en meest geliefde) voetballer ooit

Vinnie Jones verwierf in 1987 eeuwige voetbalroem toen hij op 22-jarige leeftijd, in een wedstrijd tussen Wimbledon en Newcastle, zonder aarzelen het kruis van Paul Gascoigne vastpakte en erin kneep.

De uitdrukking op het gezicht van Gascoigne maakte duidelijk dat Vinnie Jones zich daarbij niet inhield. Op die dag kreeg Jones de reputatie van stoere jongen, iets wat hij omarmde en waar hij later verder op bouwde tijdens zijn moeilijke carrière.

Vinnie Jones werd geboren in het Engelse Watford, maar er stroomt ook Iers en Welsh bloed door zijn aderen. Hij zou later uitkomen voor Wales.

Of het nu iets genetisch was of met zijn temperament te maken had, Vinnie Jones ging de geschiedenis van de Premier League in als een van de smerigste, maar ook een van de geliefdste spelers.

Vinnie Jones was smerig, ja, maar hij was ook eerlijk. Hij verstopte zich niet. Als hij je die dag het leven zuur ging maken, dan liet hij je dat ook weten, zoals hij bij Paul Gascoigne deed.

"Hij kwam naar me toe en zei: 'Mijn naam is Vinnie Jones, ik ben een zigeuner, ik verdien veel geld. Ik ruk je oor eraf met mijn tanden en spuw het uit op het gras. Je staat er alleen voor, dik z a k !"

Jones wierp Paul Gascoigne deze fraaie woorden toe. Dat zei die tweede zelf in 'Our Gazza: The Untold Tales'. Jones ging niet zo ver dat hij zijn oor eraf rukte, maar hij greep hem wel zonder enige schaamte bij zijn edele delen.

In een andere fase van de wedstrijd zou Vinnie Jones Gazza opnieuw waarschuwen: "Ik moet nu een corner gaan nemen, maar ik ben zo terug, d i k z a k."

Bij Wimbledon FC was Jones een belangrijk lid van de 'Crazy Gang', in een ploeg waar hij gekke stoten uithaalde en de kleedkamer deelde met temperamentvolle spelers als Dennis Wise, Laurie Cunningham en Dave Beasant.

Als de 'Crazy Gang' een cultstatus nastreefde, dan maakte de winst van de FA Cup in 1988 tegen Liverpool hun legende alleen maar groter.

In diezelfde FA Cup aarzelde Vinnie Jones bovendien niet om met Andy Thorn een doelpunt te vieren alsof ze aan het roken waren. Niemand die eraan twijfelde dat ze dat naast het veld effectief ook deden.

Vinnie Jones was een spektakel op het veld. De verdedigende middenvelder was niet alleen hard in het spel, maar speelde ook keiharde psychologische spelletjes waarmee hij zijn tegenstanders met de grond gelijkmaakte.

"Als ik erachter kwam dat een tegenstander was gedumpt door zijn vrouw, dan probeerde ik hem er op het veld aan te herinneren", gaf hij toe in zijn memoires 'Vinnie: The Autobiography', die in 1998 uitkwamen.

En wat als de 'trash talk' niet werkte? Dan was het tijd om fysiek te worden. "Het leukst vind ik de botten van een tegenstander die kraken als hij geblesseerd raakt", zei Vinnie Jones ongegeneerd.

Vinnie Jones heeft de twijfelachtige eer om de speler te zijn met het tweede hoogste aantal rode kaarten (12) in de geschiedenis van de Premier League. Enkel Roy Keane werd nog vaker van het veld gestuurd.

Nog iets voor de recordboeken: de dag dat Jones een gele kaart kreeg amper drie seconden nadat hij op het veld was gekomen. Hij speelde toen voor Chelsea en werd op de bon gezwierd voor een tackle op Sheffield Wednesday-spits Dane Whitehouse.

Jones maakte van elke wedstrijd een ware veldslag en dat eiste zijn tol op de speler, die bijna 100 keer hechtingen moest krijgen voor letsels die hij tijdens zijn carrière opliep op het veld.

Maar Vinnie Jones was onbevreesd op het veld. In 1995, toen hij bij Wimbledon speelde, moest hij tegen Newcastle in het doel plaatsnemen. Hij slikte drie tegendoelpunten in 30 minuten en Wimbledon verloor met 6-1. Zijn optreden als doelman was echter meer dan verdienstelijk en veel mensen herinneren het zich nog steeds.

Drie jaar later, in 1992, presenteerde Vinnie Jones de compilatievideo 'Soccer's Hard Men', waarin de meest agressieve acties uit het Britse voetbal aan bod kwamen en waarvoor hij veel kritiek kreeg.

Zelfs Sam Hamman, de voorzitter van Wimbledon, de club waarvoor hij speelde, noemde hem 'Mosquito Brain'. Die bijnaam zou hem een tijdje achtervolgen.

Het seizoen 1998/1999 zou het laatste zijn van Vinnie Jones als voetballer. Hij hing zijn schoenen op 34-jarige leeftijd aan de haak bij Queens Park Rangers.

Datzelfde jaar maakte Jones zijn acteerdebuut in de memorabele film 'Lock, Stock and Two Smoking Barrels' van Guy Ritchie, waarin hij in de huid kroop van Big Chris.

Vinnie Jones stopte sindsdien niet met werken en wisselt met succes film en televisie af. Hij heeft nu een nog gespierder lichaam dan toen hij voetbalde en kruipt in zijn typische rol van stoere en intimiderende schurk. Jones zet zo gewoon de rol voort die hij jarenlang op het voetbalveld speelde.

Het opmerkelijke is echter dat het grote publiek, ondanks Jones' reputatie van psychopaat, zowel op als naast het veld van de ex-voetballer houdt. Dat heeft ongetwijfeld te maken met de bakken charisma die hij uitstraalt.

In 2010 nam hij zelfs deel aan de Britse versie van 'Celebrity Big Brother'. Hij werd derde na winnaar Alex Reid en Dane Bowers. Op de foto zien we Jones naast George Best.

Vandaag de dag blijft Vinnie Jones zijn filmografie uitbreiden, waar al meer dan 100 projecten op staan. Zijn charisma is dus grenzeloos.