Van Olympische held tot dopingzondaar: de opkomst en ondergang van Ben Johnson

Ben Johnson was een Canadese sprinter en ooit 's werelds snelste man die wereldrecords op zowel de 100 als de 60 meter brak.

Hij ging van een slank figuur naar erg gespierd, en aan het eind van de jaren 80 domineerde Johnson de atletieksport. Hij won in 1988 Olympisch goud op de 100 meter voordat hij positief testte op steroïden.

Laten we eens kijken naar de opkomst en ondergang van een van Canada's meest veelbelovende atleten!

Nadat hij in 1976 uit Jamaica emigreerde, begon Johnson een samenwerking met coach Charlie Francis. In 1982 behaalde hij internationaal succes door twee zilveren medailles te winnen op de 4x100 meter en de 100 meter tijdens de Commonwealth Games.

Johnson won medailles tijdens de Commonwealth Games en de World University Games en nam in 1984 deel aan de Olympische Spelen. Hij won brons op de 4x100 en 100 meter sprint en eindigde achter zijn toekomstige rivaal Carl Lewis.

Na verschillende nederlagen tegen Carl Lewis versloeg Johnson hem eindelijk toch tijdens de Goodwill Games. Hij noteerde zijn beste legale 100 meter sprinttijd van 9,95 seconden in 1986.

Naast het goud op de Goodwill Games in 1986 won Johnson goud op de wereldkampioenschappen indoor op de 60 meter sprint in 1985, goud op de 100 meter sprint tijdens de IAAF Continental Cup in 1985 en twee gouden medailles bij de Commonwealth Games in Edinburgh in 1986.

Zijn succes als snelste man op de 60 meter (6,5 seconden) en het breken van Canadese, Commonwealth- en wereldrecords op de 100 meter leverde hem de onderscheiding van de 'Orde van Canada' op.

Johnson versloeg rivaal Carl Lewis voor de vierde keer op rij en vernederde hem op de wereldkampioenschappen van 1987 met een nieuw record van 9,83 seconden op de 100 meter (en werd later gediskwalificeerd).

Volgens sports.yahoo.com zei Lewis na de race: "Er komen opeens veel mensen uit het niets. Ik geloof niet dat ze het zonder doping doen."

Volgens adriansprints.com verdiende Ben Johnson op het hoogtepunt van zijn kunnen in 1987 480.000 dollar per maand met reclame-inkomsten.

Johnson won in 1988 Olympisch goud op de 100 meter in Seoul en verbeterde zijn vorige wereldrecord uit 1987 met een tijd van 9,79.

Het Olympic Doping Control Center ontdekte dat Johnsons urinemonster Stanozolol bevatte, waardoor hij werd gediskwalificeerd voor de gouden medaille.

Johnson verloor zijn goud op de wereldkampioenschappen van 1987 en de indoor-wereldkampioenschappen, maar beweerde dat hij alleen steroïden gebruikte omdat iedereen dat deed. Van de acht sprinters op de 100 meter tijdens de Olympische Spelen van 1988 werden er slechts twee schoon bevonden van dopinggebruik.

Tijdens het onderzoek van de Canadese regering naar drugsmisbruik (Dubin Enquiry) gaven Johnson en zijn coach toe dat hij sinds 1981 steroïden gebruikte, wat betekende dat zijn beste legale tijd op de 100 meter in werkelijkheid 10,25 was, van toen hij een tiener was. Er werden hem geen medailles meer afgenomen.

Na afloop van zijn verbanning uit de sport in 1991, die twee jaar duurde, begon Johnson weer met wedstrijden. In 1993 werd de Canadees echter voor het leven verbannen door de IAAF, omdat er overmatig testosteronmisbruik was geconstateerd tijdens een overwinning op de 50 meter in Frankrijk.

Na het zelf deelnemen aan sprintwedstrijden werd Johnson de beroemde personal trainer van Diego Maradona en Al-Saadi al-Qadhafi, de zoon van de voormalige Libische leider Moammar al-Qadhafi.