Tour de France: de laatste 20 mannen die de Gele Trui in Parijs droegen

In de zomer wordt traditioneel de Ronde van Frankrijk op gang geschoten. De beste wielrenners ter wereld geven drie weken lang het beste van zichzelf. Deze 20 mannen waren de laatsten die daarin slaagden.

Jonas Vingegaard kroonde zich zowel in 2023 als 2022 tot winnaar van de Ronde van Frankrijk. De Deen van Team Jumbo-Visma haalde het tweemaal van Tadej Pogacar en zette zijn suprematie in La Grande Boucle zo in de verf.

Tadej Pogacar moest in 2022 en 2023 zijn meerdere erkennen in Jonas Vingegaard, maar in de twee edities daarvoor heerste de Sloveen. Iedereen herinnert zich nog de ongelooflijke ontknoping van 2020, toen hij zijn landgenoot Primoz Roglic op dramatische wijze uit het geel reed in de tijdrit op de voorlaatste dag.

In 2019 mocht Colombia vieren. Egan Bernal stak daarbij het vuur aan de feestlont en won als eerste Zuid-Amerikaan ooit de Tour. De jaren daarna verging het Bernal iets minder, met een zwaar ongeluk begin 2022 als dieptepunt. Het is maar de vraag of hij ooit nog zijn oude niveau zal halen.

De laatste Britse Tourwinnaar. Thomas scoorde in het begin van zijn carrière vooral in het baanwielrennen, maar groeide daarna uit tot een topper op de weg. In 2017 mocht hij al eens ervaren hoe het voelt om het geel aan te trekken, om de leiderstrui een jaar later zelf mee naar huis te nemen. Thomas bleek toen beter dan zijn INEOS-kopman Chris Froome.

We leerden Chris Froome kennen als de superknecht van Bradley Wiggins in de Tour van 2012. De tijd van Froome zou echter nog komen. In 2013 pakte hij zijn eerste eindzege. In 2015, 2016 en 2017 zou hij dat kunststukje herhalen. Daarna zou hij tevergeefs op zoek gaan naar zijn vijfde Tourwinst.

Vincenzo Nibali behoort tot het selecte groepje renners dat de drie grote ronden wist te winnen. De 'Haai van Messina' triomfeerde in 2014 in de Tour, door verschillende keren uit te pakken in de bergen. Nibali bereikte Parijs met meer dan zeven minuten voorsprong op de tweede in het klassement, Jean-Christophe Péraud.

Net als Geraint Thomas maakte de in Gent geboren Bradley Wiggins eerst naam in het baanwielrennen, waar hij grossierde in olympische medailles. In 2009 stak hij voor het eerst de neus het venster in de Tour door derde te worden. In 2012 schreef hij geschiedenis en besteeg hij als allereerste Brit ooit het hoogste schavotje. Het leverde hem de eretitel 'Sir' op.

Cadel Evans werd onder meer twee keer tweede in de Tour, voordat hij in 2011 eindelijk raak schoot. De Australiër was twee jaar eerder ook al wereldkampioen op de weg geworden in het Zwitserse Mendrisio. Kortom: een grote en veelzijdige kampioen.

Andy Schleck kon uitstekend uit de voeten in de Ardennenklassiekers en de bergen. De slanke Luxemburger bewees dat in 2009 door monument Luik-Bastenaken-Luik op zijn naam te zetten. In 2010 won hij de Tour, nadat oorspronkelijke winnaar Alberto Contador uit de uitslag werd geschrapt na een positieve dopingplas.

'El Pistolero' kende in 2010 dan een wel grote ontgoocheling, maar had de Tour toen al twee keer op zak gestoken. Zowel in 2007 als in 2009 was de Spanjaard de beste in La Grande Boucle, in dienst van respectievelijk Discovery Channel en Astana.

Carlos Sastre beklom in 2008 het hoogste schavotje in Parijs. De Madrileen troefde Cadel Evans en Denis Mensjov af in de einduitslag. Het zou bij die ene Tourtriomf blijven voor Sastre, die in de Giro en de Vuelta bleef steken op de tweede plaats.

Misschien wel de vreemde eend in de bijt in dit lijstje. Óscar Pereiro Sio pakte in 2006 het geel na een lange ontsnapping, nadat hij bijna een half uur achterstond op de leider in het algemeen klassement, Floyd Landis. Pereiro Sio zou daarna verrassend goed stand houden in de Alpen en lang in het geel rondrijden. Landis pakte de trui in extremis nog over in de tijdrit op de voorlaatste dag, maar moest die later inleveren na een positieve dopingtest.

Zonder twijfel de meest controversiële renner in dit lijstje. De naam van Armstrong werd geschrapt uit de uitslagen van de Ronde van Frankrijk door een groot dopingschandaal. Daardoor staat er van 1999 tot en met 2005 geen naam ingevuld op de lijst van winnaars. Toch zal de Amerikaan altijd onlosmakelijk verbonden blijven met de Tour.

De betreurde Marco Pantani behoorde tot de beste ronderenners van zijn generatie. Hij stak in 1998 de Giro op zak en schitterde daarna ook in de Tour. 'Il Parata' maakte in Frankrijk een einde aan een lange droogte zonder Italiaanse eindwinnaar.

Een jaar eerder was de Duitser Jan Ullrich aan het feest. De 'Rosse uit Rostock' was in 1996 al tweede geworden, maar trad in 1997 helemaal uit de schaduw. Ullrich pakte daarbij zowel het geel als de jongerentrui. Het zou bij die eindzege blijven voor Ullrich.

De man en ploegmaat bij Team Telekom die Ullrich in 1996 van de eindwinst hield. Riis was de enige Deense eindwinnaar ooit, tot Jonas Vingegaard de Tour van 2022 won. Hij werd vaak in verband gebracht met doping, maar is nooit officieel betrapt.

Een van de grootste ronderenners aller tijden. Won de Ronde van Frankrijk maar liefst vijf keer (van 1991 tot en met 1995). Schreef ook de Giro twee keer op zijn naam. Met andere woorden: een carrière om u tegen te zeggen.

De Amerikaan Greg LeMond was de eerste renner van buiten Europa om met de eindzege te gaan lopen in de Tour (1986). Hij deed daar later nog twee gele truien bij (1989 en 1990). Vooral zijn overwinning in 1989 zal iedereen zich nog levendig herinneren. LeMond hield toen slechts acht seconden over op zijn dichtste concurrent Laurent Fignon.

In 1988 was het Pedro Delgado die aan het langste eind trok in de Ronde van Frankrijk. Een jaar eerder had hij nog vrede moeten nemen met de tweede plaats. In 1989 zorgde hij voor opschudding door te laat aan de start te verschijnen van de proloog.

De in Dublin geboren Stephen Roche kende zijn absolute hoogtepunt in 1987. Hij won dat jaar zowel de Giro als de Tour, en kroonde zich ook tot wereldkampioen op de weg.