Nicolino Locche: de bokser die won zonder te vechten

Nicolino Locche wordt gezien als een van de grootste boksers aller tijden. Hij was de beste stootloze vechter in de geschiedenis en zijn carrière was zelfs een beetje eigenaardig: hij won gevechten zonder te hoeven vechten.

Hij trok zijn gezicht weg wanneer zijn tegenstanders hem probeerden te raken. Vervolgens deed hij zijn beide armen achter zijn rug en maakte een praatje met het publiek. Dan zei hij dingen als: "Nu gaan jullie zien hoe ik deze ga slaan". Of zelfs ironisch: "En ik, wanneer sla ik?".

Hij was anders dan alle andere boksers. Waar anderen hadden altijd de ring betraden met gebalde vuisten en gespannen triceps... liep Nicolino eenvoudig de ring in, met losse armen en ontspannen vuisten.

Als hij naar de handen van zijn tegenstander keek, wist hij precies hoe deze ging slaan. Steeds was hij zijn tegenstander een seconde voor. Hij maakte ze moe, gefrustreerd en sloeg ze vervolgens neer met een paar goed uitgevoerde slagen.

Hij werd geboren in Mendoza, Argentinië, in 1939. Als kind bracht hij zijn tijd door op straat, op de vlucht voor een groep die hem altijd op dezelfde hoek opwachtte om hem in elkaar te slaan. De term bullying was nog niet uitgevonden, maar Locche leed ontzettend onder dit pesten.

Hij besloot wraak te nemen toen hij de bendeleider op een dag confronteerde. Hij werd meegenomen naar een sportschool in de buurt van zijn huis, de inmiddels afgebroken sportschool Mocoroa, de bakermat van het boksen in Mendoza. Hier leerde hij de sport kennen en begon hij op 8-jarige leeftijd met trainen.

Het was in de sportschool van Mocoroa dat hij Paco Bermudez ontmoette, zijn trainer. Paco was erg streng. Ze zeggen dat als Nicolino niet naar hem luisterde, Paco aan zijn oren rukte.

Er was één detail dat zijn veelbelovende toekomst in gevaar kon brengen. Hij was lui. Hij trainde weinig. Als de coach zei dat hij 10 kilometer moest rennen, nam hij na 5 kilometer een kortere weg. En bij terugkomst maakte hij zijn haar nat in een fontein zodat het leek alsof hij had gezweet.

Hij hield van gokspellen. Meer van de nacht dan van de dag. Meer van cabarets dan van sportscholen. Misschien zag hij er daarom veel ouder uit dan hij was en leek hij met zijn 20 jaar op een man van 50.

Nadat hij jarenlang ongeslagen was in Mendoza, won Nicolino in 1961 de Argentijnse nationale titel door de kampioen Jaime Gine te verslaan. Daarna ging hij naar Buenos Aires, naar Luna Park, de wereldtempel van het boksen in de jaren zestig.

Zodra hij zijn stijl tentoonstelde aan een deskundig en veeleisend publiek, keken ze hem vol ongeloof aan. Aanvankelijk mochten ze hem niet. Hij was 'het antiboksen'. Soms speelde hij een hele ronde zonder zelf geraakt te worden en zonder ook maar één stoot te geven. Er was geen agressie, geen knock-outs, geen bloed. Er werd over hem gezegd dat hij niet vocht.

Dan groeit hij uit tot de nieuwe rivaal om te verslaan. Alle grote boksers uit die tijd wilden tegen hem vechten. Joe Brown, Ismael Laguna, Carlos Ortiz. Sandro Lopopolo... Geen van hen kon Nicolino raken. De Argentijnen stonden te huilen van emotie. De Verenigde Staten hadden Mohammed Ali. Maar Argentinië had Nicolino Locche.

Takeshi Fuji uit Japan was in 1968 de onbetwiste nummer één. En ongeslagen wereldkampioen. Journalist Ernesto Cherquis Bialo noemde hem "de geduchte kamikaze met de faam van een Samoerai". Als Nicolino echt de beste wilde zijn, moest hij Luna Park verlaten en ver van huis een gevecht aangaan.

Zoals verwacht ging Fuji in de aanval. Locche in de verdediging. Maar ditmaal stond er een wereldtitel op het spel. In dit gevecht sloeg Locche harder dan ooit, hij richtte op de ogen van de Japanner. In de achtste ronde deelde de Takeshi Fuji de enige stoot uit aan Locche van het hele gevecht.

Locche werd steeds sterker en Fuji steeds kleiner, totdat hij in de tiende ronde besloot het op te geven en de handdoek in de ring te gooien. Nicolino werd wereldkampioen. En in heel Argentinië was de stemming uitgelaten.

Hij verdedigde zijn wereldtitel vijf keer. In 1973 brak hij met zijn trainer Paco en verloor hij zijn volgende gevecht, tegen Alfonso Frazer. Hij raakte uit vorm, en hij was slechts nog de schaduw van Locche. Bovendien verloor hij de wereldtitel. Hij verliet de professionele bokssport op 37-jarige leeftijd.

Hij werd in 2003 opgenomen in de International Boxing Hall of Fame. Op 65-jarige leeftijd overleed hij in 2005 in Mendoza. Daarvoor hoorde Maria Rosa, zijn tweede vrouw, nog zijn laatste droom. Hij wilde weer boksen in Luna Park.