De schokkende dood van autocoureur María de Villota op 33-jarige leeftijd

María de Villota had de autosport in haar bloed zitten. Ze was de dochter van de voormalige Madrileense coureur Emilio de Villota en raakte al op jonge leeftijd geïnteresseerd in de sport via de school die haar vader had opgericht. Haar vastberadenheid leidde De Villota tot in de Formule 1, maar ook tot een tragische dood die heel Spanje schokte in 2012.

Op haar 16de nam De Villota voor het eerst deel aan een kartwedstrijd. Ze reed nog enkele wedstrijden voordat ze samen met haar broer Emilio meedeed aan een selectieprogramma voor jonge coureurs van Movistar om deel te nemen aan de Castrol Toyota Formula.

Daar bewees de Spaanse coureur dat ze haar plaats in de Formule 1 waard was. Nadat ze de verschillende tests had doorstaan, bereikte ze de finale en werd ze uit 1.500 kandidaten geselecteerd als reservecoureur van het programma.

Tussen 1999 en 2005 debuteerde De Villota en reed ze in een eenzitter in het Spaanse Formule 3-kampioenschap voor teams als Skualo Competición, Meycom, GTA Motor Competición en Racing Engineering.

Daarna zou ze drie jaar lang andere horizonten verkennen en wedstrijden rijden zoals de 24 uur van Daytona (2005), de 1.000 kilometer van Hyundai op het circuit van Jarama (2006), de ADAC Procar in Duitsland (2007), en verschillende GT-races. In 2006 en 2007 werd ze zelfs uitgenodigd om deel te nemen aan de World Touring Car Cup (WTCR) op het circuit Ricardo Tormo in de regio Valencia.

Maar het was de Formule 1 die altijd de aandacht trok van De Villota, waardoor ze in 2008 terug aan het stuur van een eenzitter ging zitten om deel te nemen aan een Euroseries 3000-race, als vervanger van de Italiaan Matteo Cozzari. Het zou de eerste stap zijn voordat ze in 2011 in de Formule 1 terecht zou komen.

In 2011 ging de droom van De Villota in vervulling toen ze ging samenwerken met het F1-team van Renault om ze te vertegenwoordigen op bedrijfsevenementen. Ze nam zelfs deel aan een test op het Circuit Paul Ricard in Frankrijk met een auto uit 2009.

Op haar 32ste werd de coureur op 7 maart 2012 aangeworven als testcoureur voor het Russische team Marussia. Het zou het begin zijn van een spannende nieuwe fase in haar carrière, die echter niet lang zou duren...

Slechts vier maanden later reed ze in een Marussia MR01 een testrit op Duxford Airfield (Cambridgeshire, VK), maar ze had de pech dat de auto in de pits niet volledig tot stilstand kwam en crashte.

De baan was nat van de regen en het lijkt erop dat het antistall-systeem van de auto van De Villota niet goed werkte, waardoor ze niet goed kon remmen en een oprijplaat van een vrachtwagen raakte die ter hoogte van haar hoofd was uitgeklapt.

Een journalist van de BBC die getuige was van het ongeluk, verklaarde dat de eenzitter op het moment van de botsing tussen de 50 en 65 kilometer per uur reed en dat de gevolgen verschrikkelijk waren. De Villota had verwondingen aan haar hoofd en gezicht, en doordat het een uur duurde om haar uit het voertuig te halen, vreesden ze zelfs voor haar leven.

In 2015 publiceerde de BBC een rapport van de 'Health and Safety Executive' (HSE) over het ongeluk waarin stond dat, hoewel het team niet verantwoordelijk was voor het ongeluk, de coureur geen informatie had gekregen over hoe de auto in de pits te stoppen, evenals over andere systemen van het voertuig.

Nadat ze twee ronden op het circuit had gereden, ging ze de pits in en door een verkeerde inschakeling van de versnellingen en het antistall-systeem van haar auto werd De Villota tegen de vrachtwagen geduwd.

In het Addenbrooke's Hospital in Cambridgeshire, waar ze onmiddellijk na het incident naartoe werd gebracht, onderging ze drie operaties die samen meer dan 30 uur duurden en lag ze vijf dagen in coma voordat ze tekenen van beterschap vertoonde.

Het ongeluk had zowel fysieke als psychologische gevolgen. Gelukkig voor De Villota liep ze geen neurale schade op, maar ze verloor wel haar rechteroog en haar reukzin, evenals haar vermogen om afstanden goed in te schatten en daarmee haar droom om in de Formule 1 te blijven.

Eind november 2012 onderging ze een nieuwe schedel- en oogreconstructie om een nieuw leven te beginnen, weg van de competitiesport en met het karakteristieke ooglapje dat ze sindsdien op alle evenementen droeg.

Vanaf maart 2013 had ze de leiding over de eenzittercategorie van de FIA Drivers' Commission, samen met Karun Chandhok en Nigel Mansell.

De voormalige pilote uit Madrid begon haar leven weer op te bouwen en op 28 juli 2013 trouwde ze in Santander met haar verloofde Rodrigo García Millán, met wie ze zich net voor het ongeluk verloofd had.

Ze had een diploma lichamelijke activiteit en sportwetenschappen en was ook verantwoordelijk voor de Pilotenschool Emilio de Villota, vertegenwoordigster en ambassadrice van Vrouwendag in de Autonome Gemeenschap Madrid en ambassadrice tegen gendergeweld.

15 maanden lang richtte ze zich ook op het promoten van verkeersveiligheid via lezingen, en hielp ze kinderen met neuromusculaire en mitochondriale aandoeningen via de Ana Carolina Díez Mahou-stichting en vrouwen in geweldsituaties. Daarnaast schreef ze ook een boek getiteld 'La vida es un regalo' ('Het leven is een geschenk').

Maar tot ieders verbazing werd op 11 oktober 2013 het levenloze lichaam van De Villota gevonden in een hotel in Sevilla, waar ze verbleef om deel te nemen aan het congres 'Lo que de verdad importa' ('Wat echt telt') en haar boek zou presenteren.

Volgens de autopsie was haar dood het gevolg van natuurlijke oorzaken en van de neurologische letsels die De Villota had opgelopen als gevolg van het ongeluk in het Verenigd Koninkrijk.

"Het is niet geweldig of morbide: het is net als het leven; ongelooflijk, verrassend, hard en mooi. Vannacht ben ik uit bed gestapt om je dit te vertellen. Ik ben uit bed gestapt omdat ik, zoals zo vaak 's nachts, een pijn in mijn borst voel die mijn medicijnen niet verzachten. Dus niet alleen leven is beslissen. Ik zou zeggen, vanuit mijn eigen ervaring, dat sterven tot op zekere hoogte ook beslissen is", schreef ze in de inleiding van haar boek.

Vandaag de dag is de nalatenschap van De Villota levendiger dan ooit, samen met haar eeuwige glimlach en haar strijd om deel uit te maken van een mannenwereld als de Formule 1. Ze leefde een leven om te herinneren en te volgen, ook al werd het voor haar afgebroken toen ze op het punt stond haar grote droom te verwezenlijken.