Van surrealisme tot pure horror: traumatiserende films

In 1929 regisseerde de Spanjaard Luis Buñuel 'Un perro andaluz', een korte film die beschouwd wordt als een meesterwerk van het cinematografisch surrealisme. En een voorloper van gore en trauma, zoals blijkt uit de iconische scène waarin een oog wordt uitgesneden met een scheermesje. In het vervolg bekijken we een lijst van titels die niet geschikt zijn voor gevoelige magen.

Een verontrustende en vreemde film die zijn tijd ver vooruit is. Tod Browning, regisseur van Bela Lugosi's 'Dracula', bracht een verhaal van liefde, wreedheid en wraak met in de hoofdrol wat in die tijd 'freaks' of 'kermisfreaks' genoemd werden. De bebaarde vrouw, de Siamese tweeling, de man zonder ledematen? Dit is een film zonder trucjes en met alleen echte personages voor een verhaal met een akelig einde.

Een klassieker die nog steeds eng is. In 1973 bewerkte William Friedkin William Peter Blatty's roman voor het witte doek, geïnspireerd op een waar gebeurd exorcisme dat in 1949 in Washington plaatsvond. Nog steeds staan de beelden in het geheugen gegrift van het kleine meisje Regan als ze bezeten is en in een hels monster verandert.

De verfilming van 'The Passion of the Christ', die in 2004 uitkwam, was extreem gewelddadig (volgens regisseur Mel Gibson was hij gewoon levensecht). Het verhaal gaat dat een vrouw tijdens de vertoning van deze film aan een hartaanval stierf.

En na Christus komen we bij de Antichrist. De Deense regisseur Lars Von Trier - een expert in ongemakkelijke films die het gezond verstand uitdagen - heeft een schrijnend, traumatisch verhaal gemaakt over de relatie van een echtpaar dat volkomen ontspoord is. Dit alles in een hut midden in het bos... Er zijn scènes waarbij het bijna onmogelijk is niet weg te kijken.

Een ander hoogtepunt geregisseerd door Mel Gibson, is 'Apocalypto' (2006). Ook hier wordt getoond hoe wreed en bloeddorstig de mensheid kan zijn, in staat om anderen zonder pardon af te slachten.

Als we overgaan op het horrorgenre, is een van de onbetwiste meesters van de nachtmerrie, Freddy Krueger. De gedachte dat een opgebrande seriemoordenaar zijn slachtoffers in hun dromen zou kunnen doden, bezorgt ons rillingen over de rug en zorgt ervoor dat we niet naar bed durven te gaan. Deze film van Wes Craven en de vervolgdelen veroorzaakten slapeloosheid. Op de afbeelding staat een foto van de cast van het eerste deel van de serie (ja, dat is Johnny Depp op de foto).

De filmsaga 'Saw' is een ontdekking voor horrorfans sinds de eerste film in 2004 uitkwam. Maar het is misschien de derde film die het meest verontrustend is van allemaal en beschouwd wordt als een van de wreedste delen. De release in de bioscopen veroorzaakte blijkbaar meerdere keren mensen die flauwvielen, vooral tijdens de scènes met de kettingen en de operatie...

David Cronenberg bracht in 'Crash' (1996) het verhaal van een man die met zijn auto tegen de auto van een vrouw botst, waarna ze zich uiteindelijk tot elkaar aangetrokken voelen met als gevolg dat ze in een donkere en verboden wereld vol gevaar, auto-ongelukken, passie en dood terechtkomen. Verontrustend, misselijkmakend en, jawel, meesterlijk.

Deze film, die Darren Aronofsky in 2000 regisseerde, geeft ons een wreed portret van de verschrikkelijke wereld van giftige stoffen. Het laatste deel is een afdaling in de hel die, op een gegeven moment, ondraaglijk wordt. De beelden ervan zijn onvergetelijk.

Dit is opnieuw een film van de Deense regisseur Lars Von Trier. Behalve dat het een merkwaardige productie is door de manier waarop het gefilmd is (het decorontwerp doet denken aan een soort toneelstuk zonder decor), is de film ook diep verontrustend omdat we zien hoe een heel dorp uiteindelijk Nicole Kidman's personage vernedert. Er zijn geen expliciete scènes, het ontstemmende gevoel dat het oproept is subtieler.

Deze Franse film, geregisseerd door Gaspar Noé en met in de hoofdrollen Monica Bellucci en Vincent Cassel (alle drie in beeld), heeft verschillende scènes die even traumatisch als controversieel zijn. De aanval op de hoofdpersoon wordt betwijfeld om zijn ruwheid. Bellucci zelf zei dat het kijken naar de film voor haar onmogelijk was.

Een van de ergste nachtmerries die iemand kan meemaken is om urenlang vast te zitten onder een rotsblok en gedwongen te worden zijn eigen arm af te hakken om te overleven. Dit is het waargebeurde verhaal van Aron Ralston, een Amerikaanse bergbeklimmer en klimmer die in deze situatie terechtkwam na een val in de ravijnen van Utah. James Franco speelde de beknelde bergbeklimmer.

Een Servische film met extreem veel geweld. Zoveel zelfs dat in veel landen werd verhinderd dat het commercieel werd uitgebracht. Volgens sommigen is de extreme brutaliteit gerechtvaardigd op grond van artistieke vrijheid, en volgens anderen is het gewoon sensatiebeluste en immorele filmprul.

Nogmaals een film zoals alleen Lars Von Trier die kan maken. Ditmaal met Matt Dillon in de hoofdrol naast andere bekende acteurs als Uma Thurman en Riley Keough. We zien een seriemoordenaar die elk van zijn misdaden als een op zichzelf staand kunstwerk beschouwt. Hij heeft ook het krankzinnige idee om een huis van menselijke lichamen te bouwen. De film leidde tot heftige reacties van de critici.

Bij het kijken naar deze film van Tom Six is het enige wat in je opkomt dat dit idee alleen maar kan voortkomen uit een zieke geest. Het vertelt het verhaal van een gekke wetenschapper die een duizendpoot probeert te maken door levende mensen op de meest walgelijke manier samen te voegen. Een cultfilm voor wie van extreme sensaties houdt.

De Zuid-Koreaanse film 'Oldboy' (2003), gebaseerd op de gelijknamige manga van Nobuaki Minegishi, vertelt het verhaal van een man die ontvoerd wordt en jarenlang gevangen wordt gehouden in een geheimzinnige kamer zonder de reden of de identiteit van zijn ontvoerders te kennen. Als hij na 15 jaar vrijgelaten wordt, volgen wraak, geweld en een verwoestend einde.

Deze Canadese film onder regie van Chad Archibald is een goed voorbeeld van wat bekend staat als de zogenaamde 'body horror' of 'biologische horror'. Dit is een subgenre binnen de horror dat de grenzen opzoekt van het misvormen van het lichaam met verminkingen, zombificatie, ziektes, enz. Tijdens de première van 'Bite' vielen in de eerste tien minuten van de vertoning al mensen flauw.

Ondanks dat de film, geregisseerd door Kevin Smith en met Justin Long in de hoofdrol, horror met komedie vermengt, is het helemaal niet gemakkelijk om te kijken naar een man die zichzelf door een chirurgische procedure in een walrus wil veranderen. Dit staat garant voor een ernstig trauma.